کد مطلب:19512 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا كسي كه در اين جهان با سختي گذرانده و كسي كه با راحتي و خوشي سپري كرده يكسان است ؟

كسي كه اين جهان را به خوشي و لذّت بگذراند با كسي كه براي خدا از خويش صرفنظر كند . يكسان نيست ؛ زيرا معمولاً توجّه به مادّيات و عيش و نوش در اين جهان ، گرچه جائز و حلال باشد قلب انسان را تيره مي كند و از ياد خدا در حدّ كمال باز مي دارد . كسي كه مي خواهد قلب وي همواره متوجّه خدا بوده ، از ذكر خدا غافل نشود ، نمي تواند همّت خود را صرف عيش و نوش در اين جهان كد ، تا قلب وي آمادگي بيشتر براي توجّه به خدا و ياد وي داشته باشد . در روايتي از يكي از معصومان « عليهم السلام » آمده است : « عجبت لمن ايقن بالموت كيف يضحك ؛ در عجبم كه كسي كه به مرگ يقين دارد چگونه مي خندد » ؟ البته بايد توجّه داشت كه بينش ديني ، كه برگرفته از روايات و احاديث است ، به انسان تكليف نمي كند كه بهره خويش را از دنيا نبرد ؛ بلكه هر كس از سهم خويش و حق خويش ، بايد استفاده كند ؛ امّا مفهوم اين اصل آن نيست كه آدمي تا مي تواند امكانات را مصرف خود كند . در احاديث آمده است كه هر كس از امكانات بيشتري بهره برده بايد حساب بيشتري پس دهد . بر اين اساس فقرا از مرحله محاسبه سبكبار خواهند گذشت .